saati bilmiyorum ama aşağıdan caminin ışıkları gözüküyodu.17 saatlik yolculuktan sonra hele şükür be ananın amı dedik.en son 2 sene önce kışın ortasında halamın cenazesine gelmiştim köye. şimdi ben istedim diye anasını amı gibi yolu tepmiştik. eskiden arabayı ilk aldığımız zamanki gibi. gene köyün giriş tepesindeydik. halamın mezarlığının bulunduğu mezarlık yamacına bakıp soft pakette kendini saklayan son teki görüp sevinçle yaktım.8-9 saat araba kullandıktan sonra beynim gibilmişti ve uykudan kalkıp o gözlerin hızlı hareketini görüşümüde buna yorumlamıştım.ama değilmiş, çok acı şekillerde anladım. doğu taraflarına gitmişliğiniz varsa özellikle kendi arabanızla gidiyorsanız yolda sürekli tilki, kurt gibi hayvanların gözlerini görmeniz sıçmak gibi çok normal gelir artık.ama ışık tutulduğu sürece kıpırdamazlar yerlerinden,ava gidenler özellikle tavşan avlayanlar falanda bilir bunu. işte sigarayı yakıp kafamı kaldırdığımda o asla yıkılmayan ama hep her an yıkılıcakmış hissi veren iki kayanın ardında, araba dururken, ışığı görüpte dediğim gibi yorgunluğuma vermiştim. beynimin damarlarına sokayım ki,memleketi görelim demişim biradere. ağzımı gibeyim ki memlekete gidelim demişim. herşeyin başladığı an bu anmış.