Bir müddet sonra…

Gözümü açtım odadaydım yatakta uzanmıştım neredeyim beni nereye getirdiler acaba diye etrafıma bakınıyordum. Şaşkınlık içindeydim hiçde beklediğim tarzda bi yer değildi gayet normal bir evin odasıydı işte. Lan acaba bu son kez mutlu olmam için mi yapılmıştı dedim kendi kendime. O an aklıma geldi bana bergusun anılarını aktaracak beni reenkarne edeceklerdi. Demekki tüm bu normallik onun içindi. Beklide bunu yapabilmeleri için böyle olması gerekti. Birazdan gelirler ebemi atlarlar diye düşüncelere daldım. Napacaktım acaba?? Dizüsütü çöktüm yarabbim kurtar beni bu zulumdan kurtar beni diye yalvarıyordum. Bi tıkırtı geldi ardından kapının gıcırtısı. Gelmişlerdi işte. Korkudan arkamı dönemiyordum. Ağlamaya başladım hiç Allahınız yok mu bırakın beni diye mırıldanıyordum. Titremeye başlamıştım sarsıla sarsıla ağlıyordum. Umutsuzluk ve korku tüm benedinimi kaplamış çaresizlik ve korkunun pençesinde kıvranmaya başlamıştım. Saniyelerin yıllara dönüşmesinin şahitliğini yaşıyordum. Zaman kavramanın varlığını hissetmiyordum. Evet reenkarne olmak zamanın kilitlenmesi ve bilinç düzeyinde yaşamak böyle olmalıydı. Gözlerimden akan yaşların süzülerek odanın beton zeminine çarpmasını izliyordum. O an tanıdık birinin sesiyle irkildim…