kader

bizim bi arkadaş vardı lisede. benden 1 yaş küçüktü.bir gün evinden çıkmış okula yürürken kırmızıda geçen taksinin biri 150yle girmiş buna. tabi çocuk uzun süre komada kaldı fizik tedaviyle az biraz toparladı ama eskisi gibi değil. taksiciye de ceza falan verilmedi. herif ödemiş babalar gibi kefareti kurtulmuş. şimdi buna benzer birçok örnek vardır mutlaka ama benim anlamadığım kaderin insandan bağımsız olup olmadığı. bence insan kendi yazıyor kaderini. bana öyle geliyor. ama şu çocuğu düşünüyorum mesela yok dıbınakoyim diyorum eleman napsın o durumda. algılamak zor yani. başımıza saksı düşse ölsek hakkımızı nerde arayacaz dıbınakoyim. kimse doğada adalet var falan demesin. çekerim emaneti giberim adaleti. nitekim bu topraklarda yıllardır yapılan da bu. işin özeti pamuk ipliğine bağlı hayatlarımızı abartmayı, olduğundan büyük göstermeyi o kadar çok seviyoruz ki aslında ne kadar aciz varlıklar olduğumuzu unutuyoruz. bundan 30 sene sonra instagrama fotoğraf atıp 5 dakika sonra ölen insanlar göreceğiz. sonra o fotoğrafın altına vay dıbınakoyim gitti adam yazsan ne çare. gitti lan işte. gitti.bunlar önemli meseleler. neyse bi 31 çekiyim yarın nolacağımız belli değil aq