kusuruma bakmayın beyler 1 haftadır başıma gelmeyen kalmadı. anca yazabiliyorum. arayı bu gece kapatıcaz.

fırtınanın ortasında kalmış bir yaprak misali oradan oraya sallanıp duruyordum. yüzüm tanınmaz haldeydi. şaşkındım. üzgündüm. yorgundum... "nasıl bunlar beni bulmuştu?" dünyada milyarlarca insan var ve bu benim başıma geliyordu. olasılıklara milyonlarca kez küfrettim. isyan ettim. uyku bana haram oldu. gündüzler neyse bir şekilde atlatılıyordu lakin geceler... herkesin, her şeyin sustuğu geceleri atlatmak çok zordu. dost arıyordum kendime geceleri bana eşlik edebilecek. geceleri beni yalnız bırakmayacak. ve buldum dostumu. iyi bir dost değildi. sigaraya böyle başladım beyler. 6 yıldır süre gelen bu sağlam dostluğun temelleri o gecelerden bir tanesinde atıldı. babam yurt dışında çalıştığı için evde şişelerce alkol ve kartonlarca sigara oluyordu. sigaranın dostluğu bana bir yerden sonra yetmemeye başladı ve daha 16 yaşındayken alkole başladım. gece 3 bardak viski, vodka, rakı ne bulursam içerdim sabaha karşı ve okula güzel kafayla giderdim. dostlarım kalmamıştı çevremde. derin bir yalnızlığın içindeydim. kimse beni aramıyor. kimse benim ne halde olduğumu bilmiyordu. sınıftan da kimseyi tanımıyordum. zaten kimse bana yaklaşmak dahi istemiyordu. burunlarını yakan alkol kokusu benden geliyordu çünkü biliyorlardı. okul hayatım iyice taka sarmıştı. ve aysuyu her gün görmek zorundaydım.