Sabah uyandığımda hızlı bir şekilde evden çıktım. Şaka gibiydi. Ölümüme ve katilimin yanına koşar adımlarla gidiyordum. Kadıköy vapuruyla karşıya geçtiğimde Rıhtım’dan yürümeye devam ettim. Minibüs duraklarının az ilerisinde ki denize sıfır o büfenin önünden geçmek dahi sinirimi bozuyordu. O zamanlar bütün fahişeler oradaki masalara oturur müşteri beklerlerdi. Yaş ortalaması 30-40 arasında oynar ama çoğu 30lu yaşlarındaydı. Müşterilerse doğulu zengin yada yaşlı zengin insanlar olurdu. Haydarpaşa Garı’na girdiğimde saat buçuğa beş vardı. 5 dakika ve aşk hayatımda son istasyon, başka durak yok. Bir tek dal sigara yaktı. Vagonlar yaklaşırken biran duraksadı zaman. Ve o… Baldırlarında uzun süet çizme, saçları açık ve kaldırımda upuzun bir sima. Buldu iki çift göz birbirine aldırışsız. Bakışlar arasında can çekişen duygularımın çığlığını yalnızca ben duyabiliyordum. Ve artık gidiyor…