Mehtap’ın yüzü düşüktü. Hayret o gece gökyüzünde Mehtap vardı ama bir o kadar sönüktü. Tesadüf mü bunlar? Bilmem… Bana bir şeyler söylemek ister gibi bir hali vardı. Artık dayanamayıp sormuştum ne olup bittiğini. Şehri terk edeceğini söylediğinde beynimden vurulmuştum. Aldığım fazla alkolünde etkisiyle kulağımda kesintisiz bir çınlama oluşmuştu. Tıpkı filmlerde ki gibi. O an Mehtap’ın ne dediğini dahi duymuyordum. Ellerinden tuttum ve “Hadi bana şaka yaptığını söyle.” Dedim titrek bir ses tonuyla. Ne zaman gidiyorsun? Nereye, kime gidiyorsun? Ne oldu da gidiyorsun Mehtap? Susma, anlat.” Mehtap ağır ağır konuşarak “Yarın ilk trenle gidiyorum. Nereye olduğunu söylersem peşimden geleceğini biliyorum. Ama son kez görüşmek istersen yarın sabah 10.30’da Haydarpaşa Garı’nda seni bekliyor olacağım.” Dedi alelacele masadan kalktı. Kolundan tutmak için yeltenemedim bile. O denli oturmuştu içime her şey. O denli sarhoştum ilk defa. Nasıl, neden bu kadar hızlı olmak zorundaydı bu olanlar? Belki de güzel geçen vakitlerde zaman kavramı yok oluyordur. Peki ya gitmek bu kadar kolay mı? Gitmek kalanın mı yakar canını yoksa gidenin mi? Sorgulamaktan vazgeçtiğim gün mutlu olacağım sanırım…