Bir akşam Mehtap’la caddenin üstünde denk geldik. Yanında iki adam vardı. Attığı kahkahayla caddeyi ve kalbimi sızlatmıştı adeta. içimi bir hüzün ve asla geçmeyecek cinsten bir burukluk kaplayıverdi. Her şey plastikleşmiş ve tozpembe halini kaybediyordu. Sanki birisi içimden bir et parçası koparırcasına acıyordu canım. Mehtap meyhaneye gelmemişti. Benim dokunmayı dahi aklımdan geçirmediğim kadını o halde düşünmüştüm ilk defa. Yeşil gözlerinde el değmemiş bir orman olduğunu biliyorken üstelik. Öylesine zoruma gitmişti ki anlatmak mümkün değil. Gece iki sularında Mehtap meyhaneye gelmişti. Bir katil avını neden sakat bırakırdı? Çok acemice değil mi? içimden geçenlerin haddi hesabı yoktu. Hangi kahpe rujunu dağıttı? Düzeltmek için kaç defa dudaklarını ovuşturdun? Sen dudağını büzsen benim içim acırdı biliyor musun? Kim çaldı benden seni? Ne parfümü? Esansı kalıcı belli ki, sinmiş… Kalabalıkta kaybolmamı sağlayan bir kadın içimde paramparça olup nasıl bu kadar kalabalıklaşmıştı? Her kafadan ayrı bir ses çıkıyordu. Onunda bana değer verdiğini biliyordum. Bunu kendi ağzıyla söylemişti. Hem de tam gülüşümden öperken.