düşünsene beyaz bi hastane odasında uyanıyorsun aklında eski yaşantına dair hiçbir şey yok hafızan bomboş tıpkı o hastanenin koridorları gibi sessiz, sadece kim olduğunu, nerde olduğunu düşünmek kalıyo geriye annen baban arkadaşların hiç birini tanımıyorsun bembeyaz bi sayfa açıp başlıyorsun hayatına, acılar yok, dert yok, tasa yok. Çok iyi olurdu şuan ihtiyacım olan tek şey bu olsa gerek.