o günkü kadar konuştuğumu hatırlamıyorum. aklınıza gelebilecek her şeyden konuştuk.o kadar bana benziyordu ki, yüzyılın en büyük klişesine inanır olmuştum: onu yıllardır tanıyor gibiydim. öğlen yemeği için yine beyoğluna gittik. toscana diye bi restoran vardı o zamanlar, şimdi kapandı galiba. orda tortellini yedik, hiç unutmuyorum. ordan kadıköye geçtik, moda sahilde çay içtik. hiç yorulmadığımı farkettim. daha başka olmak istediğim bir yer yoktu. evimi bulmuştum.