sosyal fobi

bu oç yüzünden hiç bir şey yapamıyorum.bir insan 22 yaşına kadar ne kadar boş yaşayabilirse o kadar boş yaşadım.bu şekilde takılı kalıyo insan. yapmak istiyosun ama yapamıyosun. bazen dışarda fırsat geliyo. kendi kendime hadi yap diyorum. hani evde konuşuyodun yarram fırsat olsun yapacam diye hadi yap diyorum. sonra bir sigara yakıp gibtir olup gidiyorum.bu şekilde geçiyor günler. zaman akıp gidiyor.bu yılların bir daha gelmeyeceğini biliyosun. çevrendekilere bakıyosun. herkes iyi kötü bir şeyler başarmış.bir de kendime bakıyorum.bu zamana kadar her şey boş geçmiş. gelecekte parlak değil. kendimi sorguluyorum. uykular yarım yamalak. sorgulama bittikten sonra bu sefer kendimden nefret etmeye başlıyorum. intihar en büyük fantezi haline geliyor. sonra beni bu hale getirenleri hatırlıyorum.bir bir geliyo o anılar aklıma.her hatırada yüzüm kızarıyor nefretten. kendime duyduğum nefret dalgası insanlara yöneliyor bu sefer. zamanla tüm insanlığa. mümkün olsa dünyayı kör bir testereyle parçalara ayıracak seviyeye geliyosun. sonra yaş 22.hayata dair en büyük planın bir kaç huurçocuğu öldürüp intihar etmek oluyor