masadan kalktım.'şimdi gidip bir kahve içmek istiyorum, öyleyse gidip kahve içeceğim.' durmadan dönüp dönüp arkamda bıraktığım kahvaltıya bakıyordum yemekhaneden çıkarken.kim bilir daha neleri ardımda bırakacaktım bu verdiğim kararla? suçlu hissediyordum.bir yandan da daha özgür. kahvaltıyla ilgili verdiğim basit bir kararın daha sonra büyüyp çığa dönüşen kartopu misali hayatımın üstüne düşüp beni ezeceğini nerden bilebilirdim? yine de kendi yarattığım bir çığın altında kalmak ailemin benim için dizayn ettiği steril hastane odasında ölmekten iyiydi