"neyse şimdi zamanı değil gururlanmanın" diyerek, koşar adım aşağıya doğru yürümeye başlamıştım. Aklımda birkaç tane soru aynı anda vardı. "Telefonu hiç tanımadığı birinden sırf bana haber vermek için mi istedi?" "Numaramı ezbere mi biliyor?" "Böyle bir fedakarlığı neden yapsın ki benim için?" Bu soruları düşünürken bergamot kokusu tekrar geldi burnuma... Tek bir sigara bile yakmadım yol boyunca! Gözlerim hemen o kıraathaneden bozma kafede onu aramaya başladı. Gözlerim uzağı çok iyi seçmezdi ama gözlükte çok sık takmazdım. O günlerden biriydi yine... Hafifçe kıstım o ortalamanın üstünde beğenilen yeşil gözlerimi. Hızlı bir şekilde sağa sola bakındım. ilerideki masada mini olarak tabir etsem alınacak kısalıkta bir etek, eteğin altında diz kısımları kegib kegib kilotlu çorap giyen, göğüs çatalının belli olan kız... "Tuğçe'ye çok benziyorsun nolur o olma." diye iç geçirerek titrek adım yürümeye başladım.