dişileri o kadar çok kutsallaştırdın ki, konuşmaya korkuyorsun.

kendi kafanda belirlediğin standartlar, kendi kafana fazla geliyor.

ne kadar ilginç değil mi?

onlarında senin gibi olduğunu unutuyorsun.

cikse ne kadar ihtiyaçları olduğuna, güzel olduğunu düşündüğün birini gördüğünde nasıl hareketlerin yavaşlamaya başlıyorsa, aynısının onlara olacağını unutuyorsun.

büyük ihtimalle bir daha görmeyeceğin insanlar yüzünden, birazcık eğlenmeyi kaçırıyorsun.

bazı şeyleri kaçırdıkça ne kadar asosyal olduğun aklına geliyor, daha fazla mahvediyorsun kendini.

tabii ki asosyal olmamak, bir dişiyle konuşmak değildir sadece.

tek başına olup yeteri kadar sosyal olan insanlarda var. önemli olan, tek başına birşeyler yapmaktan ne kadar korkup korkmadığın.

gerçekten merak ediyorum, kaç insan kendi başına dolaşıp zaman geçirmeyi biliyor?

öyle bir olgu oluştu ki, yalnız başına hiçbir şey yapamazsın şeklinde. oysa ki bu olguyu oluşturanlar da asosyal olanlar.

ne kadar ilginç değil mi?