beni yoran hayata karşı son yazılarım

Değişik duygular aklımı alıp, beni arzunun kıvırcık saçlarına sürüyordu. Oysa ben bu denizde yüzmeyi bilmiyordum; tek bildiğimdi artık benim olmayan arya. Benim onu düşünmediğim o kısacık an kadar bile düşünmüyordu beni. Ne yapabilirdim ki? Yaralı yüreğimi başka bir kalbe sarmak tek çözüm olamazdı heralde. Ondan bana tek bir somut nesne kalmamıştı. iyi ki de kalmamış; ayırabilir miydim onu yanımdan? Peki o atmış mıdır ona aldığım su perisini, peki o yakmış mıdır ona yazdığım notları? Cama yaslanmış düşünürken berke yağmurla mesajlaşıyordu. Biraz sonra yol bitmiş otobüsten inmiştik. Soğuğu hesaba katmadığımdan montumu otobüste bırakıp inmiştim neyse ki berke beni düşünmüş montumu getirmişti. Biraz gezdik akşam yemeği yedik vesaire bizi türk sanat müziği konserine zütürdüler. Ne yalan söyleyeyim ben sevmiyorum böyle müziği, sosyetelerin geldiği konser işte! Her tarafta takım elbiseli herifler, ağır makyajlı kadınlar kaynıyor. Ne yapalım el mecbur oturduk tüm otobüs. Sıkıcı müzikler başladı trt yayın yapıyor kameraları izliyorum ben de. Bir kaç kere arkamı dönüp baktım arzu nereye oturmuş diye. Evet gördüm güneşin omzuna yatmış uyukluyor. O an sağ omzumu -bir zamanlar aryanın yattığı omuzumu- çok hafif hissettim. Konserde ara oldu hemen herkes ayaklandı dışarı çıkıyor. Biz de kalabalığa uyup dışarı çıktık.