— Hey! Sakin ol çocuk! Kötü bir niyetim yok!
— Sana defol git dedim buradan!
— Tamam Gökhan..Bu sana iyi hissettirecekse...
Mercan Gökhan'ın yanından uzaklaşıp Emily'nin yanına doğru yürümeye
başladı. Emily Mercan'ın şişmiş yüzünü görünce panikleyerek ;
— Ne oldu!
— Gökhan... O..Hep sorunlu olmuştur zaten, sadece ona yardım etmek
istiyordum...
— Kahraman olmak sana göre değil Mercan, hadi yiyecek birşeyler alıp eve
gidelim.
— Bu akşam da misafirim olacaksın galiba?
— Seni bu halde bırakacak değilim herhalde.
— Hadi o zaman akşam olmak üzere, güzel bir yemek yapmak için vaktimiz
daralıyor.
Mercan ve Emily 91. Koloni'de yetiştirilen sebzelerden birer porsiyonluk alıp
yemek yapmaya başladılar. Mercan, 91. Koloni'nin Kuzeydoğu kısmında kalan
konutlardan birinde yaşıyordu. Penceresinden surların dışında göz
alabildiğince uzanan bir orman manzarası uzanıyordu, tehlikeli ve vahşi bir
orman... Ölümcül.
— Hey! Yemek hazır!
— Geliyorum Emily.
Mercan, Emily yemek hazırlarken çalışma notlarına bazı küçük eklentilerde
bulunuyordu. Henüz kimseye okutmadığı bu bilimsel verilerin dünyayı
değiştirip eski haline döndürebileceğine inanıyordu.
— Bugünlerde de tek bulunan sebze domates.
— Şansımız varsa yakında daha lezzetli yemekler yiyebileceğiz.
— Evet ama... Keşif ekibinin başına gelenleri sen de gördün. Kolonide
durumlar pek de iyiye gidiyormuş gibi görünmüyor...
— Orasıda öyle... Yılda birkaç kere böyle ciddi saldırılara maruz kalıyor keşif
ekibimiz. Yıllardır üstesinden gelmeyi başardı, şimdi de başaracaktır.
— Yapışkanlar yılın bu dönemlerinde daha aktif oluyorlar, sanırım sıcak
iklime daha çok yatkınlar.
— Haklısın, tüm bunlardan önce sadece ekvatoral iklimlerde yaşadıklarını
biliyorum.
— Herneyse, yapışkanların yemek masamıza da girmesini istemeyiz heralde..
Mercan ve Emily yemeklerini yedikten sonra geçmişleri hakkında konuşmaya
başladılar.