Hadi ama, gösteri bitti çocuklar, dağılın!
Çocuklar kendi aralarında konuşarak yavaşça dağıldılar ve bu sırada Elmir
kendini yavaşça toparlıyordu. Mercan Emily'e baktı ve,
— Elmir kendine gelene kadar ona gözkulak olur musun? Galiba Irmak'ın
bana anlatmak istediği birşey var.
— Tamam, burdan sonrasını ben hallederim, sen git konuş.
Mercan ve Irmak yemekhanenin öbür ucuna doğru gittiler. Irmak'ın başı sanki
bir suç işlemiş gibi önüne eğikti.
— Profesör, sanırım bu kavganın sebebini biliyorum.
— Söyleyecekmisin yoksa lafları ağzından cımbızla mı çekmek zorundayım?
— Iııı, biz... Gökhan'la, eskiden... Biraz, anlarsınız ya, yakındık. Arkadaş gibi
değilde-
— Ah, anlıyorum. Olur böyle şeyler kafana takmana gerek yok ama ben hala
neden Gökhan'ın Elmir'e saldırdığını anlamış değilim.
— Elmir ve ben... Sanırım biz birbirimizi.. Yani galiba biz birbirimize...
— Tahmin etmeliydim, şu kıskançlık meseleleri...
— Ama lütfen Elmir'e söylemeyin, bu konu hakkında bu şekilde düşünen tek
kişi ben olabilirim.
— Söylemeyeceğimden emin olabilirsin Irmak, ağzımdan laf çıkmaz. Merak
etme. Hadi bakalım sen de kendine gel biraz, banka soymuş gibi durma orda
öyle.
— Ne? Banka mı?
— Ahhh, şeyi düşün. Elmir ve diğer ailelerin buraya gelmeden önce kaldıkları
87. Koloni'yi. Şimdi orasıyla buranın erzaklarını tek bir yerin tuttuğunu düşün,
sonra isteyen istediği kadar ama bedelini ödemek şartıyla oranın da kaar
edebileceği bir şekilde- Neyse boşver, zaten anlamayacaksın.
Irmak Profesör Mercan'ın söylediklerinden anlam çıkarmaya çalışarak başını
kaldırdı ve Profesöre;
— Birdaha asla banka soymayacağım Profesör!
Mercan olduğu yerde büyük bir kahkaha patlattı ve kıza bakıp
— Hadi Irmak, Elmir'in yanına dönüp durumuna bakalım.
— Peki Profesör, siz nasıl isterseniz.
Irmak ve Profesör, Elmir'in yanına gittiklerinde Elmir'in Bayan Emily'e "Lütfen
söylemeyin efendim!" diye bağırdığını işittiler. Emily kahkahaya boğulmuştu.
Mercan onlara doğru yaklaşırken;
— Anlaşılan aynı sözü verdik bu ikisine Emily!
Diyerek Emily ile birlikte gülmeye başladı.