nasil olsa siz beni bende sizi tanimiyoruz ben anlatayim biraz rahatlayim bu vicdan azabi anami gibecek kafayi yiyecem en sonunda:
ben memur çocuguyum köyden geldik 6 yasinda falandim ankarada bir mahallede kapicilik yapmaya basladik babam ozamanlar kolaydi odaci olarak türkiye kömür isletmelerine tki simdi balgatta önceden zafer çarsisinin ordaydi torpil, araya adam sokma falan derken ise basladi. annem ev temizliklerine gidiyor ve kapicilik yapiyordu. küçük kardesime ben bakiyor apatmanin ayak islerine falan bakiyorduk kendimize göre bi dünyamiz vardi. neyse çocukluk hiç bir takun ne oldugunu bilmiyoruz apartmandaki çocuklar cuzzamli görmüs gibi uzak duruyor falan. kapici çocugusun eskiden bu kadar esit sartlar yoktu ben ne oldugunu tam anlamiyordum ama birseylerin farkina varmaya baslamistim 10 yasimdayken falan ve gittikce uzaklasir oldum insanlardan çok büyük bir ruhsal bunalimlar yasiyorsun fakirlik neysede o hor görülmeler, annenin hizmetcilik yapmasi apartmandaki çocuklarin eskilerini giymek koyuyor adama.