keyfim bi anda yerine geliyor. içimde ufak ufak umut filizleri yeşermeye başlıyor yavaştan. kendimi affettirmenin derdindeyim. eşşeklik ettim, kızı üzdüm, yok yere kalbini kırdım diyorum. artık bu lanet hayat düzenimi ancak vera adam edebilir diye düşünüyorum. o artık benim çıkış umudum. elleri bataklığıma uzansın diye bekliyorum. yaklaşık 25 gün sonra buluşmaya karar veriyoruz. bursa ikea'da kahvaltıya zütüreyim diyorum. 13 ağustos 2011. sabah saat 10'da buluşmak için sözleşiyoruz. ikea, bursa terminalinin hemen önünde, yanında anatolium isminde yeni yapılmış güzel bi alışveriş merkezi yer alıyor. kent meydanından demirtaş minibüsleri kalkıyor terminale. bindiğimde mesaj atıyorum vera'ya nerdesin diye. yolda olduğunu söylüyor. benden önce varacak. durakta minibüsten indiğimde içimde onunla ilk buluştuğum günkü his oluşuyor. hafif bi sıkışıklık, hafif bi tedirginlik, sonsuz bi mutluluk. ben daha minibüsten inmeden yazdığı mesajda gelip ikea'nın önünde beklediğini söylemişti. hızlı adımlarla üstgeçide çıkıp karşıya geçiyorum onu bekletmemek için. üstgeçitten indiğimde biri arkadan gelip gözlerimi kapatıyor. ellerinin sıcaklığı hiç değişmemiş. aylar sonra sesini ilk kez duyduğumda bana sarfettiği ilk cümle 'bil bakalım ben kimim' oluyor. kim olduğunu o kadar iyi biliyorum ki.