i shot the muhtar

--spoiler--
zütüremezdim. paramız yoktu. alamamıştım.gri ütüsüz kumaş pantolonumun altına sağdan soldan bulma bir kundura. altı kayar ayakkabının düşerdim maç yaparken. sonraları maçtan da soğudum. pantolonum yırtılıyor, annem azarlıyordu. babama iş yerinden giyim yardımı için fiş verirlerdi, onunla da bir gömlek alırdım, kavga edip de yırtmazsam 2 rahat sene giyerdim. eğer yırtılırsa gömleği dayak yediğime değil gömleğe ağlardım. ayakkabı hakkımız genelde bana giderdi. babamın ayakkabılarının altı başparmaklarının işe giderken ki güçlü basmasından olacak ki erimiş olmasına rağmen istemezdi. beni düşünürdü. kabanım olurdu benim genelde, komşular verirdi. kabanı pazardan aldığımızı hatırlamam. mağazadan zaten yardım fişi olmasa alış veriş yapamazdık.

fiş yardımını her sene sonbahar sonunda yaparlardı.2005'in kasım ayının 6'sında ellerim poşet dolu, lise 2'ye geçmişim. babam "bu sene de takdir getirirsen bilgisayar alacağım" dedi. içimde kelebekler uçuşuyor, elimde alış veriş poşetleri. fiş yardımı o yıl 50 tl daha fazlaydı, babama da ayakkabı almıştık.o istemedi ama ben ısrar ettim.

içimde kelebekler uçuyor, elimde alış-veriş poşetleri. komşu çocuğu semih'ten counter oynamak için evine davet etmesini beklemeyeceğim artık. derslerime o kadar çok çalışacağım ki bu sene de takdir alacağım.

içimde kelebekler uçuyor, elimde alış-veriş poşetleri. gözüm bir şeyi görmez olmuş, koşarak caddeyi geçmeye kalkmıştım. geçtim de.çok keskin ve insanın beyninde 9 yıl sonra da aynı şekilde yankılanacak bir şekilde fren sesi.ben geçmiştim karşıya ama babam geçemedi.

allah rahmet eylesin baba.

edith piaf : yeter artık anasını gibtiğim evlatları şukulayıp durmayın. babam ölmedi.

(bkz: i shot the muhtar hikayeleri)
--spoiler--