işe gidiyorum mesaj bekliyorum. eve geliyorum mesaj bekliyorum. taktan hayatım bu şekilde sürüyo o sıralar. işe de gireli bi kaç ay olmuş daha ne üretime ne de servis bölgesine alıyolar beni. paspas yap, tepsi topla, masaları sil, tuvaletleri temizle sıralı halde giden emirler altında yardırıyorum. iş yerinde telefon kullanmak yasak. molalarda hemen telefonu alıyorum elime mesaj yok. paydos olunca ilk telefona koşup bakıyorum mesaj yok. bi insanın paspas yaparken mesaj beklemesi, kızı düşünerek masa silmesi ne demek bilir misiniz beyler? hayatımın bu taktan döneminin sonlarına doğru artık umudumu yitiriyorum. lan tayfa haklıymış aq diyorum içimden. ama yediremiyorum da. 10 günü geçti konuşmayalı. artık tamamıyla ümitsizliğin kollarına bırakırken kendimi bi gün molaya çıktığımda facebook'tan mesaj geldiğini gördüm naber diye. 20-25 dakika önce falan yazılmıştı yanılmıyosam. mola süresi 30 dk. bi oh çektim. dedim iyiyim hatta şu an daha iyi oldum sen nasılsın falan. gezmiş dolaşmış. fotoğraflar falan koyarım birazdan, anca geçebildim bilgisayarın başına dedi. ben fotoğrafları beklemeye başladım. fotoğraflar geldi. ulan bi insan her fotoğrafta güzel çıkmayı nasıl başarıyo diye soruyorum kendime. her yeni fotoğrafta bi tık daha artıyo ilgim alakam. her fotoğraf gibi onları da telefonuma atmak istiyorum ama hafıza yetersiz. en beğendiğimi seçip onu atıyorum. yeni wallpaper hazır.