beni yoran hayata karşı son yazılarım

@307 eyvallah panpa gerçekten daha çok yazmak isterdim ama hem vaktim yok hem de burada her gün yazmaya alışmışken bir anda bitmesini istemiyorum neyse ki daha anlatılacaklar çok. Hadi hikayeye devam edelim.

Aryaya O kadar çok taviz vermiştim ki gözümün önünde yapmadığı her yanlışını affedebilirdim. Bağlandım mı kopamıyorum alışkanlıklarımdan. Ne bekliyordum ki daha ilk okulda evden kaçan muhabbet kuşum için bile günlerce ağlamış bir çocuktum ama Sonradan düşündüm de ölse bu kadar üzülmezdim. Basit bir hayvana bile bu kadar bağlanan biriydim, bir şeyler hissettiğim kıza tamamen bağlanmam benim için olağandı. Bana "gül, gülmek sana çok yakışıyor ama başka bir kıza gülersen öldürürüm" demişti üzgün de olsam, kendime gülmeyi yakıştıramadığım halde, sırf onun yanında gülümsemeye çalışırdım. Keşke gülüp geçseymişim o zamanlar çünkü artık gülünecek bir şey kalmadı, elimde ne varsa uçup gitti.