Genelde hep derler bana "Olm bak sevmiyon babanı ama ölse üzülürsün" diye ama ben bana yaşattıklarından sonra üzülceğimi sanmıyorum.. Abim de benden 1,5 yaş büyük, o da benim gibi 4 5 yaşında başladı spora ama alerjik hastalığı olduğundan bırakmak zorunda kaldı.. Küçüklüğünden beri hep babam bağırdığı için içine kapanik, saf bir çocuk, severim abimi..

Şampiyona bitmiş, eve dönerken babam paralarını sayıyor (benim kazandırdığım). Arada bana bakıyor ve "o son atağın çok iyidi jordan, bunu hep yap maçlarda aferin" diyordu.. iyi de neden hep yapcam ki, ilk ve son değil miydi bu şampiyona ? Değilmiş beyler değilmiş, çocukluğum daha yeni yeni gibilmeye başlamış ve çocukluğumun yarattığı o kocaman boşluğa girmenin ilk adımlarını atmıştım..