beni yoran hayata karşı son yazılarım

Barlar sokağına bir daha dönemezdik o yüzden tekelden aldığımız votkamızla bizim evin yakınlarındaki -daha önceden bildiğim- bir yere oturduk. Şişe bittikçe hayat boşlaştı. Yaşadıklarımızın, nerede olduğumuzun önemi yoktu hayat sadece bir uğultudan ibaretti. Yeterince konuşup dertleşmiştik. Berkeyi durağa kadar zütürdüm eve doğru yürürken bir banka oturdum ve kendimi ekgib hissettiğim o an sigaramı yaktım ama yetmedi. Huzura bir adım kala tek eksiğimdi Arya! neden benden bu kadar zıt birine bu denli bağlanmıştım ki? Arya bir deniz gibi etrafımı sarmış ben de denizin ortasında tek kara parçası olan bir adada mahsur kalmıştım ve belki okur diye şişelere doldurduğum mektupları ona bırakmıştım. Ancak o bana o küçük kara parçasını çok görmüştü ki boynuma kadar suya batmıştım oysa bilmiyordu beni boğarsa içimin arya dolacağını…