Çocuk yerde öylece dururken ben ya bir şey olduysa korkusundan titriyordum, kalkamazsa kalkamazsa diye kafamda filler gibişiyordu ve hakem sayı sayıyordu.. O an anladım işte beyler, aslında öyle madalyadır kupadır bunlar cidden gereksiz şeylerdi, karşımdaki bir çocuktu benim gibi o da hazırlanmış o da antremanlara girmiş, madalya uğruna kazanmaya bakıyordu ama daha çocuktu, çocuktuk..

Arkamı döndüğümde babam beni gülerek tebrik ediyordu, çocuğa vurup bayılttığım için mi tebrik ediyordu, ne için tebriği hak etmiştim ki ? Hakem saydı ve ben kazandım ama çocuk yerden kalktığında ağlıyordu, ben de ağladım.. Kazanmıştım, üst tura geçmiştim ama karşımda benim gibi bir çocuğa vurmuştum içim rahat edemiyordu, hakem elimi kaldırırken bile ben uzaklara dalmış sevinememiştim..