• ' zaman gelir sen de eren zavala bir gün tepe takla gidersin dünya ' diye mırıldanıp içkimi içerken gerçekten de aşık veysel'le bir yerinden tutuştuğunu gördüm nefretimin, nefretlerimin. elbette onunki gibi moralist bir dünya tahayyülü ile hiç uyuşmayan insanlıktan dolayı oluşan nefret değildi benimki.

insanlık tam da veysel'in nefret ettiği gibi olmalıydı buna bir kontrargüman yaratmıyordum artık içimde. bu gerçekti. benim tepe takla gitmesini istediğim dünya tasviri, insanın düşünmeye başladığından beri sorduğu en önemli, kadim sorunun cevabının öznelerinin beni hiç umursamamasından kaynaklanıyordu.