Birgun yine okula gittim. yeni ayakkabi almistim sevinmeye calisiyordum. girdim okula sinifimin oldugu kata ciktim ve hayatimda kalbimi en parcalayan anlardan birini yasadim neden o gun bilmiyorum tipki bardagi tasiran son damla olmustu bu.onu gordum cansuyu .allahim boyle bi mukemmellik olabilirmiydi. neden benim degildi o .oysaki bu dunyada onu en cok seven bendim. beyler ana babasi bile o kadar sevmemistir onu ciddiyim. duraksadim donmustum sanki .ona baktim ve dondum. O an aklimda hicbirsey yoktu .kalbimse yaniyordu. sonra kendime gelebildim vekezban grubunun saskin bakislari arasinda bi ihtiyar gibi sendeleyerek sinifa gittim. caresizdim.benim gibi bi ayakkabiya bile sevinen iinsan boyle uzgun olmamaliydi.ama caresizdim ve bilen bilir bu dunyada her konuda caresizlikten ote insani ne uzebilir? ders geometriydi en zayif dersim.. hocayi dinlemedim bile. teneffus oldu ve siniftan ciktigin gibi istemsiz bi sekilde bebek gibi agladim biri gorecek diye korktum amk. sonra okuldan ciktim ve askindan kendini yollara vuran mecnun misali dustum yola okul merkeze uzakti. yurudum uzun sure servise verecek param vardi ama binmedim yurudum.. yolda artik boyle gitmez ryuken biri sana yardim etmeli tek basina yapamazsin deyip hastaneye dogru yol aldim .15 km yurudum.ve hastaneye vardim