bikaç hafta geçti ve ben bahaneler bulmaya başlamıştım konuşmak için kıza espriler yapıyordum ,test soruları soruyodum arada bir. onun için ders notlarının fotokopilerini buluyodum falan. biraz arkadaş olmuştuk yani .ama bişey dikkatimi çekiyordu kezban grubundan esra da bana yavşıyordu .ona hiç pas vermedim hedefim belliydi ve onu almalıydım. derslerim hızla düşüşe geçmişti ve artık iyice bunalıyordum.bir kış günü ilk yarının son dersinde kıza açılmaya karar verdim.ona ne demeliydim ki ? daha önce kimsenin yüzüne seni seviyorum sana aşığım dememiştim .ama söyleyecektim .hergün niye söylemiyorum diye içim içimi yiyordu resmen vede korkulan olmuştu galiba gerçekten aşık oluyordum.onu görünce kalbim bağımsızlığını ilan ediyordu ve deli gibi çarpmaya başlıyordu .sanki karşımdaki yiyen sıçan osuran bi insan değil adeta bir melekti evet daha başka nasıl tarif edebilirim ki? günler birbirini kovaladı ve sadece bir kez elini tutmak için bile bir aylık harçlığımı verebilirdim. keşke o zaman vazgeçseydim daha beni ne acılar bekliyordu..