hala ağlamaklı oluyorum beyler ama ağlayamıyorum boşaltamıyorum içimi
içim kan ağlıyor göğsüme ağrı giriyordu ama bunu yapmak zorundaydım, önce eve gidicem diyor sonra geliyorum dedikçe işi olduğu ortaya çıktı
yapmak zorundaydım beyler benim de bir hayatım vardı ama o o hayatı gibip atmıştı ben her zor zamanında yanında olmaya çalıştım her konuda anlayış gösterdim hep destekleyip koruyup kollamaya çalıştım yardım etmeye çalıştım ama o bunu istemiyordu belliydi, o beni istemiyordu
ayrılık mesajı yazdım cevap geldi "tamam"
bana aldığı kitap vardı beyler yurda geldim kitabı aldım bunların takıldığı kafeye gidip arkadaşına vericektim çoğu arkadaşı orda hep gider bitanesine veririm bunlar da buna verirler diye düşündüm
yurda geldim kitabı aldım ve kafeye gittim
gördüğüm manzara karşısında şok oldum beyler bütün görüşme dediğim insanlar, görüşmemeye söz verdiği insanlar hepsi ordaydı hepsi ama hepsi ordaydı ahmet ordaydı benden daha çok muhabbet ettiği semih ordaydı arkasından konuştuğu onca insan ordaydı hep aramızı bozmaya çalışan insanların hepsi ordaydı ve en kötüsü de serpil de ordaydı gülüp eğleniyordu...
bana önce eve gideceğini söyledi sonra işi olduğunu söyledi ama meğerse tek işi benim arkamda iş çevirmekmiş beyler.. kafeye girdim ona doğru yürüdüm kitabı uzattım daha demin ayrılmıştık amk ben ölmek isterken o nasıl bukadar mutlu olabilirdi?
kitabı aldı arkamı döndüm tam giderken sağolasın dedi ve beyler o laf bitirdi beni pişkin pişkin bir de sağolasın dedi sanki hiçbir şey olmamış gibi...