hiçbirşey duymuyordum. hani bazen süper sessiz ortamlarda kulağınızın içinden gelirmişçesine bir ses duyarsınız ya,sadece dikkat kesilirseniz duyabildiğiniz, ufak bir vızıltı,bir çınlama gibi... artık o bile yoktu benim için. duymanın, görmenin, varolmanın nasıl birşey olduğunu unuttum. siyah-gri tonlarla bezenmiş bu sonsuz boşlukta, aklımın bir odasına hapsolmuş gibi, sabit ve ruhsuz, duruyordum. bekliyordum. melekleri bekliyordum. birazdan geleceklerdi.