herşeyin bitmesini bekliyordum çaresizce, hala düşüyordum, hala sürükleniyordum. korkumun tarifi yoktu. beni bu korku öldürmeye yeterdi. rüyaydı bunlar. böyle birşey olmazdı. neredeyim ben? neler oluyor? bilincimi kaybettim. yoktum artık ben. ölmüş insanların hepsi bunu yaşadı diye temkinliyordum kendimi. aynı anda binlerce düşünce geçiyordu aklımdan. artık beynimi kontrol edemiyordum. neyi düşüneceğimi, neye konsantre olacağımı seçemiyordum. vücudum artık "ben"den bağımsızdı. sanırım ruhum yavaş yavaş bedenimden çekiliyordu."ben", bütün bunları deneyimleyen ben, aklımın bir köşesinde bunca yıldır tutsak yaşayan bir enerjiydim sanırım. artık özgürlüğüme kavuşuyordum