Dışarıdan yaşıyor gibi gözüküyorum ama içten içe ölüden farkım yok
Kalbim paramparça ve çatlaklarından kan akıyor
sevgilim aşık olduğumu bildiği halde ilişkimizi gibiyor
Derdimi anlattığım arkadaşlarım sadece omuz silkiyor

artık mantıklı düşünemiyorum
ve sokaklarda boş boş geziyorum
Sokakta anneleri tarafından susturalan çocukları görüyorum
ve bu dünyadan daha çok nefret ediyorum

insanlar diyor ki
her zaman fikirlerini söyleyebilirsin
Kim olduğun önemli değil
sadece içinde ne varsa söyle

Bana hiç sevgi göstermediniz
Güvenimi gibtiniz nefretinizle
Şimdi o zaman elimdeki bıçağı,
göğsüme yavaşça saplarken beni izlesin

tüm saçmalıklar beni bitiriyor
solup gidiyorum

Ne yazık ki babam bağımlı
Arkadaşalrım hap kullanıyor
Ve bunun üzüntüyü geçireceğini sanıyor
Burada birilerine saldırmak için bulunmuyorum
ama gerçekler bunlar

ilk insan günah işledi ve her şey başladı
yıllardır kazanan kimse yok
Sırtımdan bıçaklanıyorum ne için
hepimizin sözde arkadaşları var ama yalnız başınayız

Ve bu söylediklerim hiç bir şey ifade etmiyor kimseye
içimdeki gerçekler hala bilinmez
yalnız evimdeki köşemde duruyorum
Böyle dünyayı gibeyim diye bağırıyorum