her ne kadar bunu okuyacak kitlenin birkaç sene önceki inci sözlükte bulunduğunu acı şekilde düşünsemde, döküyorum dıbına koyayım sana ne?

https://www.youtube.com/watch?v=zBz_56nG5Qg arkada açtım dinliyorum panpalar.

bugün kafeye oturayım dedim, şehrimin ünlü bir kafesine, sırf etrafı gözlemek için bak yemin ediyorum. etrafta bir tane bile adam akıllı muhabbet eden, gerçekten birbirileriyle olmaktan mutlu olan kişilerin hiç olmadığını gördüm. hepsi sanki birbirilerine ve etraflarına yalan söylemek, yapmacık davranmak için gelmişlerdi lan sanki. ben böyle işin içine sıçayım, eskiden eve girmezdik, bir şişe kolayı 5 kişi içerdik, taso çıkacak mı diye cips paketlerinin dıbına koyardık

üstteki şarkı bitti, sağ taşakta şunu gördüm dinliyorum, bu da iyidir: https://www.youtube.com/watch?v=RKrNdxiBW3Y

ama işte, şimdi dünya değişti panpalar. maalesef hepimiz başkalarına kendimizi kabul ettirme çabasındayız. hepimiz huur çocuğuyuz resmen. hay gibeyim böyle işi be panpa. o eski, başkalarının salak gözüyle baktığı fakat mutlu olduğumuz günleri çok özlüyorum, pazar günlerinin pazartesiye olan hazırlıktan dolayı evin ütü kokmasını, arkadan tüplü televizyonda bir şeyin izlenmesini, gülmeyi eğlenmeyi. ama her şeyimiz yapay olmuş be panpa. her şeyimiz "cansu acaba benim her gün kitap okuduğumu düşünürse gibebilir miyim?" veya "berkecan beni nasıl beğenir" diyerek yapmacıklığın dıbına koymak olmuş. ulan birimiz de adam olalım, delikanlı olalım.

vardır lan belki hala birkaç umut, dağların arkasında. (bob ross reyizi saygıyla anıyoruz.)

dertleşelim mi lan?