05.09.1998 Cumartesi

Cuma günü akşamı gece geç saatlere kadar oturup yattım. Sabah kahvaltısında gece görmüş olduğum rüyamı arkadaşlara anlatıyordum. Oğlum Mehmet'i gördüm. Sevinçten ağlamak istiyor ama ağlayamıyordum. Birden bire uyandım. Neyin nesi diye yorum yapıyorduk. ibrahim Dayı da, sevinçli bir haber alacaksın diyordu. Gerçekten de öğlen saat bir sıraları gardiyan Nejdet, postacı Burhan nettin diye seslendiğinde, yarı şaşkın, hayrola buyurun dediğimde, dış kapıda ziyaretçin var, gel görüş dediğinde sevinçle kapıya doğru ilerledim. Kapı açıldı. Ne göreyim, çalışmış olduğum kahvenin bitişiğindeki pastaneci Veli değil mi? Ben hemen, hoş geldin, merhaba buyurun içeride görüşelim dediysem de nöbetçi asker ve gardiyan, izin kağıdı olmadığından beş dakika görüşebilirsiniz, ayak üstü ne konuşacaksınız konuşun diyordu. Ziyaretçim de; ben Veli, buraya eşimi ve çocuklarımı almaya geldim. istanbul’dan hareket etmeden önce patronun Kahveci Hasan Amca seni görmemi çok istedi. Bu mektubu, bu da sana gönderdiği on milyon, buyur al, ve çok geçmiş olsun. istanbul’daki arkadaşlarının hepsinin selamı var, bir isteğin arzun varsa halledelim diyordu. Ben, yarı şaşkın ve sevinçle onu dinliyordum. Sağol kardeşim, Allah senden razı olsun. Herkese çok selamımı ve iyi olduğumu söylersin dedim ve gardiyanın bu kadar yeterli, kısa kesin demesiyle vedalaştık.
Bugün için çok sevinçliydim. Ziyaretçim, param ve mektubum gelmişti. Cebimde kalan dört milyon bana az gözüktüğünden sıkıntı yapıyordu. Allah garip kuşun yuvasını yaparmış diyorlar ya, hakikaten gelen para da tam imdadıma yetişmiş oldu.