Koğuşumuzdaki yerli mahkumlardan Nevzat Baltacı, altı yaşındaki kızı Merve’yi akşam saat beşe kadar yanında tutması, onu sevip okşaması, beni çok duygulandırmış ve arkadaşlardan gizli gizli ağlamama neden olmuştu. 37 gündür evlatlarımdan uzak oluşum yüreğimi dağlamıştı. O gün akşama kadar Merve, bizlerin maskotu olmuş, her birimiz bir şeyler ikram etmeye ve onunla şakalaşıp konuşmaya can atıyorduk. ikramlarımız çay, kola, fanta, bisküvi, kavun, karpuz, üzüm ve şeftaliydi. Mervenin çocuksu hareketleri ve konuşmaları hepimizi güldürüyordu. Beş-altı saat yanımızda kalmasıyla mahkumiyetimizi unutmuştuk. Bu da cezaevinde bulunmanın ve gardiyanın inisiyatifine kalmış bir örnekti. Buradaki gardiyanlarımızın iyi niyetli oluşu, yerli ve gurbet mahkumu ayrıcalığını yapmayacağına kanaat gelmiştim.
Akşam 20:30’da sayım yapılıp, koğuşumuza kilitlenmiştik. Binanın taştan örülmesi bile terlememizi engelleyemiyordu. Çok sıcak vardı, kimimiz gün boyunca iki-üç sefer banyo yapıyorduk. Akşam yemeği yendikten sonra; ziyaretçileri gelen ağabeylerimiz, meyvelerden oluşan bir sofra hazırlayıp, hep birlikte yedik. Yatmam gece saat üçü bulmuştu.