30.06.1998 Salı

Saat 14 sıraları Davut Abiyi çağırdılar. Üçümüzle vedalaştı ve gitti. Nereye gittiğini bilmiyoruz. G.T. olduğunu biliyoruz. Mahkemeye çıkacak ama tahliye mi olacak bilmiyoruz, cezaevine mi gidecek, ona hakim karar verecek. Ondan haber almamız için artık cezamızın bitmesini bekleyeceğiz.
Bahattin de akşam saat beş sıraları çağırıldı. Bu arada yazı işlerine çıkıp yirmi bir gün yatar cezası olduğunu öğrenmişti. Ben ve Selahattin Abiyle vedalaşıp ayrıldı. Zannedersem Bayrampaşa Cezaevine gitti. Çünkü metrise geldiğimde karantinada yoktu.
Artık Selahattin Abiyle ikimiz kalmıştık. Daha kaç gece burada kalırız diye düşünüyorduk. Arkadaşlarımızdan ayrılmanın üzüntüsü de vardı. Bu ara ikimizin de ismi okundu. Emanete bıraktığımız poşetlerimizi aldık. Altı kişiydik. Bayrampaşa’ya geldik. Minibüste kimse konuşmuyordu. Ve Selahattin ağabeyi de Bayrampaşa Cezaevine bırakıp, en son iki kişi ben dahil Metris Cezaevine saat 18:30’da gelmiş bulunduk. Dış kapıda iki saate yakın bekledik. Sonradan anladım ki, Gayrettepe’den ayrılırken altı kişiydik. Uzun boylu bir amca vardı. Bu şahıs müteahhitmiş. Torpilli olup, evine zütürdüler. Adamcağız evde banyo yapmış. Bir bavul dolusu eşya hazırlanmış. Oğlunun mersedesiyle, iki sivil polis eşliğinde bizim minibüse teslim edildi. Bu arada adamdan da elli milyon lira para aldılar. Ve beş kişi aralarında
pay ettiler. Zenginliğin gözü kör olsun. Demek ki benim de param olsaydı, elbette ben de evime gidebilir, ailemle vedalaşabilirdim. Adalet, hak, hukuk bunun neresinde? Gariban her zaman gariban olup ezilmeye mahkum olduğunu gözlerimle bir kez daha gördüm.