Tekrar merdivenler. Eski, yıkık, çatısı olmayan, camı kırık olan evler. Nihayet varıyoruz. Kalabalık bizi bekliyor. Bana olan ilgi büyük. Koca kafama vura vura sevip, okşuyorlar. Suratıma oranla daha büyük olan kulaklarım ve yanaklarım kıpkırmızı kesiliyor. Önlüğümün yakasını açmışım, hafif serseriyim. Sıcak, ilgi, kalabalık beni mahvetti. Bu kadar ilginin üstüne azan ben, finalde çay bardağını tutamayıp, çayı pantolonuma döküyorum. Aynı sıcak ortam bu kez daha da ısınıyor. Babam ağzını açmıyor. Bakışları beni uyarıyor. Annem gülüyor. Gitmesin bari çocuk okula diyor Arzu Abla. Olur mu hiç öyle Arzu? Daha ilk günden ne bu böyle, olmaz diyor Babam. Emrah'ın sağda solda bir pantolonu muhakkak vardır, ben bir ona bakayım o zaman diye cevaplıyor Arzu Abla. iki üç dakika kadar külotla oturuyorum tahta sandalyenin üstünde. Merdivenler hala aşağı doğru iniyor.