beni yoran hayata karşı son yazılarım

Her şeyin sonu olduğu gibi bu olayın da bir sonu vardı elbette beyler. Maalesef arya’nın annesi aramıştı. Bitmesine en çok üzüldüğüm akşamdı. Yağmur, arya'ya gitmemesi ısrar ediyor susmuyordu. Arya berkeye bakarak “şunu bi sustursana” dedi berke mesajı almış o masadaki son öpüşmeyi başlatmıştı. kendimi tamamen bırakmıştım ki Artık kalkma vakti gelmişti. “biz gidiyoruz” diyerek berke ile yağmur yürümeye başladı. Biz arya ile barlar sokağında kaldık sonunda sordum “beraber gidelim mi?”. “işin yoksa neden olmasın” dedi. “senden önemli ne işim olabilir ki?” dedim tam aşk sarhoşu mal bir herif moduna girmiştim. O ana kadar bilmediğim sokaklardan zütürdü beni. Hatta bir ara bizi kaybedecek sandım iddiasına bile girdik. “sevgili olmasına..” hızlı adımlarla rüzgarı delmeye çalışıyorduk elimi tuttuğu için ona zorunlu olarak yetişiyordum. Rüzgar estiği için tehditlerle montumun önünü kapatmıştı. Epey bir yol yürümüştük. işlek bir caddede yolun karşısına geçmek için beklerken bana doğru gözlerini dikti ve caddede öpüşmeye başladık. Birkaç aracın yaptığı selektör gözümü alıyor ama ellerimle zarif bir mücevheri tutarcasına tuttuğum aryanın çehresini kendimden uzaklaştıramıyordum. Kim görürse görsün kim duyarsa duysun umrumda değildi. Arabalar durdu ve biz yola devam ettik. Yolda onur aryayı aradı kapım elinden telefonu açtım “ne var?”dedim arya gülüyor telefonu almaya çalıyordu. “sen kimsin” dedi “aryanın sevgilisiyim bir daha ararsan daha iyi tanışırız söz bak” dedim telefonu kapattı. “bir daha ararsa söyle” dedim aryaya, güldü “yemez ki” dedi gülümsedim çünkü zamanında bana yapılanlar aklıma geldi ama ben abartmıyordum o kadar takıntı yapmıyordum sadece kıskanıyordum ama başkalarına zarar vererek değil kendimi yaralayarak. Bu sırada geçen yaz süründüğüm caddeden yürümeye başladık. Sürünürken yolun karşısındaydım. O yöne bakıp güçsüz aysarı aradı gözlerim. Üç ay önce ölmek üzreyken kim tahmin edebilirdi ki buradan arya ile geçeceğimi?