beni yoran hayata karşı son yazılarım

Biraz daha rahat davranıyordum kendime az çok gelmiş gibiydim. iki yudumda bitirdiği malibudan sonra Arya omzuma yattı. Saçlarıyla oynuyordum omzumda yatılmasına bir nebze bağışıklığım vardı (tauna vakası) ben o sırada saçlarıyla oynuyordum o sağ omzuma yatmış bir meleği andırıyordu. O sırada fark etmemiştim meğer asıl yeri sol omzummuş.. ben planımı kurarken berke ile göz göze geldik. Konuşmuyordu ama gözlerinden neyi ima ettiğini anlamıştım. Bir anlık telaşla “seni seviyorum” dedim bu sözün vakti yeri ve zamanı yoktur ama öküz gibi de bir anda söylenir mi! Kız irkildi başını hızla omzumdan çekerek omzumu öksüz bıraktı. Bu sırada yağmurla berke gülüyordu berkenin “lan öyle mi söylenir” dediğini işitmiştim. Yüzüme anlamsızlıkla bakarak “sevgili olamayız” dedi ne yapacağımı bilemedim kaçmak istedim ama mıhlanmışım gibi masadan kalkamadım “sana alışırsam seni kaybederim lütfen böyle devam edelim” dedi neyden bahsediyordu anlamıyordum. “peki ya biz neyiz?” diyebildim “ne önemi var ki kabul etmezsen hiçbir şey olacağız ama” dedi. “pekala” dedim kafasına silah dayanmış tutsak gibi “pekala” yani “peki”nin “ala”sı! Bu kadar şeyden sonra her şeyi bitiremezdim. Yüzündeki tebessümle “seni seviyorum” dedi ve film koptu.