beni yoran hayata karşı son yazılarım

Barın en köşesinde dört kişilik piknik masasını andıran ahşap bir masaya oturduk. bölmesiz oturma yerleri olması güzeldi. Yine olması gerektiği gibi karşımıza yağmur ile berke oturdu biz de arya ile yan yana oturduk. Kızlar duvar tarafındaydı. Sanki kaçmalarından korkar gibi kaçış yollarını tıkamıştık o an kendimi gazı kaçmasın diye kapatılmış bir gazozun kapağı gibi hissetmekle meşguldüm. Yağmur bira, arya malibu söyledi. Berke ile daha önceden sözleşmiş gibi ikimiz de latte söylemiştik. Maç gününden sonra alkol kullanımımı askıya almıştım. Bir muhabbet dönüyor ama ben Muhabbete tam anlamıyla giremiyordum bir şeyler yanlış gidiyordu. O sıra kızlar tuvalete gitmek üzre kalktılar. Biz berke ile konuşuyoruz, adam beni gaza getiriyor “bak kanka biraz rahat olman lazım kız zaten seni seviyor sen de teklifin yap sonra benle aynı anda kızın dudaklarına yapış” dedi rahat adamdı berke. “kanka ben yapamam utanırım” dedim. Beyler bu durum için Teoman “yıllar geçiyor. Sonra aslında eskiden korktuğu, çekindiği, utandığı şeylerin o kadar da önemli olmadığını fark ediyor insan” demiş kesinlikle katılıyorum o an yapamam dediğiniz birçok şey artık sizin için de sıradanlaşmadı mı? insan bir saf bir altın parçası gibi doğuyor ve yavaş yavaş sahip olduğu saflığı kaybediyor. Sizi siz yapan korkularınız endişeleriniz düşünceleriniz sevme şekliniz bile değişiyor bu dönemlerde. Yani bir adaptasyon gibi. Neyse çok girmeyelim bu konulara, kızlar gülüşerek geldiler.