körelmeye, karanlığa itilmeye devam edin. hayallerinizden vazgeçmeye, üç kuruş için beş kuruş etmeyecek insanlara tapınmaya, köle olmaya devam edin. ben neden bunlara mahkum edildim diye de hiç sormayın. insanlarımızın hepsi, hepsinde olur mu ya aynı davranış, hepsi derbeder, hepsi dertli, hepsi hayatın gerçekleri konusunda hemfikir, hepsi hayattan tokadı yemiş. keşke iyi bir tokat yeseydiniz de kendinize gelebilseydiniz. ne bitmez derdiniz varmış. oyunuzu sattınız, ruhunuzu sattınız, ülkeyi sattınız, caka da sattınız, satacak bir şey bırakmadınız, yol yaptınız, binaları yaptınız, bir çöpten pir yeşilleri yaktınız. hala daha ah vah başım. öyle günler gelecek ki çığlıklarınız göğü delecek, pişmanlık akacak damarlarınızdan, gözyaşlarınızı içmeye çalışacaksınız fakirlikten. evet, başınıza geçirdiğiniz gürüh yapacak size bunu. ve o zaman hiç kimse halinize üzülmeyecek. hem de hiç kimse. insanlar bir yerlerde güne neşeli başlayacaklar, kahvaltılarını yapıp çocuklarını okullarına yollayacaklar, çocukları ilim ile, sanat ile bezenecek. gazete okuyacak, yabancı diller öğrenecek, iletişim kuracaklar, arkadaşlar edinecekler, ve kültür seviyesi yüksek, aydın, çağdaş bir nesil yetişecek. ve burası mı? burası, evet. buralar da o gazetelerde yazılan sevimsiz rakamlardan ibaret olacaklar. bir gün orada, bir gün burada patlamalar, yaşamlarını yitirenler. insanların sadece üzerinde gözünü gezdirdiği bir kaç tane rakam. değeri olmayan bir rakam. birisi üzülecek mi? üzülmeyecekler, çünkü müstehak. gerçekten öyle, müstehak.