bu bir intihar başlığıdır

hayatta herkezden bir şeyler almaya çalışırım ve en baba sorum şudur neyden pişmansın bana bir öğüt versen ne verirsin
bunun sebebi içimde ki tarifsiz boşluk samsunda sahilde ki balıkçıyla da tanışmam bu yüzden yada bir okey masasında oynarken sohbette hayatın her yerinde her yeni yüzde her yeni karekterde aradığım bu nasıl delirip kalmıyorsunuz gelip gittiğimiz bu dünyada ben sen niye varsın bu soruları nasıl güzel cevapladın da rahatsın diyesim geliyor.

bir şeylerin farkına varabilmek için bir şeylerin sonunu görmek gerekiyor aynen bu hayat gibi
aynen kazım koyuncu gibi
aynen kafka gibi aynen diğer tüm hasta olan yazarlar gibi

kafka mileneya yazdığımı mektupları okurken ya bu kadar da sevilirmi diyorsunuz
ama kafka hastadır ve her an değerlidir onun için böyleyken saf ca gerçek aşk ile sevilir

kazım da sevgiden bahsetmedi aynen bunlar gibi

adam zaten kendi dünyasının sonunu görmüş belki yenip hastalığı 80 yaşına kadar da yaşasa o hisleri hissetmiş ve dememiş
sen kürt sün ama sen de bölücüsün biraz rahat dur öyle sarılarım

demişki Birbirimizi anlamamız için aynı dili konuşmamıza gerek yok aynı milletten aynı dinden, ezildikten sonra hepimiz aynı şarabız
her aldığı nefesin bir kıymeti olduğunu bilen bir edayla seslenmiş ötekeliştirmeden
sevgiyle seslenmiş çünkü kavgalara ayıracak zamanı yokmuş

yada özetle kafkanın milenanın sevgisinden süphe edecek onu sınayacak yada onun sevdiği kadar karşılık verecek kadar zamanı yokmuş bu yüzden tüm zamanını kendi içlerinde ki sevginin maksimumunu yansıtarak zon zamanlarını geçirmişler