hüseyin:

aç oğlum aç kapıyı bakma dıbınakoyim aç şu kapıyı çabuk bu yannan kafası böle diyorsa vardır bi bildiği dedim.ama tereddüt ettim geri çekildim.abi sen aç ben açmıyacm dedim.

polis baskın yapıyor dedim içimden.bu taktan eve kim niye gelir ki hem dıbınakoyim. kendimi nezarethanede fln hayal etmeye başlıyordum. kendi kendime :

harbiden bu sfer sağlam kazğa oturdun masca diye hayıflanıyordum.

hüseyin bana bakıyordu ben hüseyine. eğer bi kaç dk ya daha açmazsak zaten dışardakiler kapıyı kırarak içeri gireecekler.

hüseyin tekrar bana dönerek:

aç şu gibtiimin kapısını yoksa gibicem belanı

bi an dayak fln yiyeceğimi düşündüm hem hüseyinde bu kadar kararlı açamalıydım. zaten polisse bile açmassam eninde sonunda gibecekler belemızı.

kapıya yöneldim.her daim kilitli olan kapımızın anahtarını çevirdim.. çevirişimle kapı tabiri caizse üzerime çöktü.