ertesi gün bir daha ona cevap vermeme kararı aldım. ayrılalı bir buçuk sene belki daha fazla oluyor ve hala mesaj atıp arıyor. cevap vermiyorum.
babam hakkındaysa çok düşündüm. bana kızdığı zaman " biraz anana çekseydin tak mu vardı" diyor. gülüyorum. onun da babası yani dedem intihar ettiği için, babannem ise anne sayılmayacak bir kadın olduğu için onlardan görmediğini bize yaşatmaya calşıyor. haddinden fazla seviyor bizi. özellikle beni. 2.senemde bile evden gittiğimin 2. günü ağladığını söyledi annem. eve gittiğimde pcde benim fotografım, telefonunda benim fotografım. mükemmel olmamı istiyor belkide. ama beni eksilerimle kabul etmesi gerek. bunu hiç bir zaman başaramayacak. hiç bir zaman onun sandığı mükemmel ailede olmadık biz. oyle sanıyor yaşlandıkça. oysa içimde hapsolan onca şey var. konuşmadığım. canı yeterince yanmış diye sustum hep. hem sevip hem öfke dolu olduğum bir insan babam. eskisi gibi değil artık. ama eskiler silinmiyor