saat gece iki buçuktu ve babası aradı. köprüden düştüğünü, hastaneye gittiklerini, iyi olduğunu soyledi. ama ben tükenmiştim artık. öldüğü ve benim engellemediğim düşüncesi, bütün zihnimi ele geçirmişti.ya yaşıyor olmasaydı. bütün bir ömür vicdan azabı cekecektim. peki buna yıldır iyi olmak için ettiğim dualar, neden ben mutlu olamıyordum. neden hayatı eğlence olarak gören insanlar kahkaha atarken, ben tebessüm edemiyordum. hem allah kuluna kaldıramayacagı yükü vermezdi. öyleyse ben neden dayanamadıgımı, tükendiğimi hissediyordum. ben allaha yaklaştıkça, çalıştıkça, batıyordum. çok kızgındım