bi sevgilim vardı o zamanlar. ruh hastası, tabii çok farkında değildim bunun. epilepsi nöbetleri geçirirdi bazende. yürüdük beraber. ben dersaneye gidicektim. ayrıldık. ailemin çalıştığı yere ugradım. çıktıgımda kalabalık vardı. karşıya geçerken bayılmıştı. nöbet geçiriyordu. doktor su dökmeyin demiş nöbette. su serpiyorlardı yüzüne. gittim tanıyorum ben yapmayın diye. biri ittirdi beni. düşüyordum. babammış. senin ne işin var burda yürü dedi. namussuzluk yapmışım gibi. tekrar bağırmaya başladı. bunalmıştım iyice. annem susturdu. dersaneye giderken onu ambulansa bindirdiklerini gördüm. bakamıyordum bile o tarafa. gttim derhaneye. bi kriz daha. ama o farklıydı. konuşmam bozulmuştu. akşam eve gittiğimde farkedicekti babam kekelediğimi. sordu. geçiştirdim.
onlardan gizli pgibologa gitmiştim öğrenince agzıma sıçmıştı.
şimdi ise anneme al şunu nereye zütürürsen zütür normal değil bu diyordu aşağılayarak.
bitmişti sanki benim için babam.