beni yoran hayata karşı son yazılarım

O akşam annem odama girdi defterimi göstererek "okuyabilir miyim?" Dedi. işaret ettim okudu o da üzüldü. Babamı çağırdı yok inanmıyor babam alışamayacağıma. Bu sefer en yakıcı mektubumu yazdım bir pgibologa yazmaya başladım. Anneme pgiboloğa gitmemiz gerektiğini onun beni anlayacağını söyledim. Neyse gittik pgiboloğa annemi babamı odadan çıkarttı verdim kağıdı üç sayfayı okudu okudu "ben seni anladım da peki orada kimde kalacaksın?"dedi. "dedemler orada emin olun bana iyi bakarlar ben sadece huzur istiyorum burada malesef yok!" tamam ben ailenle konuşayım dedi annem ve babamı içeri aldı bu sefer onlarla konuştu sonra beni yine çağırdılar "sen aileni dinlemiyormuşsun dedenleri üzermişsin bu yüzden ailenle kalmalısın. Bu arada orada kız arkadaşın mı var ondan mı bu kadar gitmek istiyorsun?" dedi gibtiğim doktoru. Yok amk eslem için gitmem ki arya olsaydı var derdim ama eslem sayılmaz "yok" dedim kapıyı çarpıp çıktım ailem de doktordan özür dileyip çıktı. Eve gittik ve ben daha da kapandım içime daha da kafayı yedim. Odamdan çıkmaz oldum erken yattım dershaneye de gitmedim. Ertesi gün aile odamda toplandı babam illa göndermem diyordu hala. "18 olsaydım çeker giderdim" dedim babama "şimdi de gidebilirsin beklemene gerek yok ama eğer gidersen bir daha dönemezsin" dedi. Babalar hep haklı mı? gibtir ordan! Annem biraz ikna etmeye çalıştı ama yok yine olmadı ama annem benimleydi artık.