onsuz yasamak zor geliyor, anlamanizi bekliyor degilim. biricik melegim annemm benim, mide kanseri okudu canina, hayatina. kemoterapiyi kabul ettik ama ramak iyiye gitmedi. her gun eksildi ondan bir parca. yeşil gozleri bos bakiyor, siyah saclari dokuluyordu. 15 ay dayanabildi melegim. arada babam kaliyordu hastanede, bazen de dedem ve anneannem salı aksamiydi hastaneye yine gidiyordu. meger son sefermis o. eskiden birlikte yasadigimiz, her kosesinde beraber oldugumuz eve tekrar tek dondum. bana sarılıp kokladığı kanepede battaniyeme sarilarak uyuyakalmisim. sabah 9da bi telefon geldi, babam birazdan gelecek misin demesini beklerken, hickiriklarini duydum. o an belim kirildi iste. anladim ne oldugunu.
simdi onsuz bir buçuk ay yasayabildim, ama inanin daha da yasamak istemiyorum. hala ayni evde evdeyim, her yerinde onu hissediyorum, onu hayalliyorum. ama dokunamiyorum, onun hissetmedigini bilmek nasil acitiyor bir bilseniz..ona sarılamamamk nasıl hissettiriyor biliyor musun be panpa o kadar yalnız hissediyorum ki kimsenin beni anlamadığını bile düşünyorum. yaşama sevincimi yitirdim..