ve tabi kapı açılmadı.

Çok garipti, bütün kilitleri açmıştım, ama öylemiydi gerçekten? üst tarafta boşluk vardı, alt taraftada boşluk vardı, buna dayalı olarak kapının zaten kendiliğinden açılması gerekiyordu.

anahtarı tekrar ortaya soktum ve açmaya çalıştım, haklıydım, kapıdan gayet sesli bir "dank" sesi geldi ve kendiliğinden kapı geri çekilip aralandı.

Çıkan sesten çok korkmuştum, babamın sektreteri hemen kapıyı açıp içeriye girdi "iyimisiniz, küçük bey?" dedi hemen endişeli bir şekilde, korkudan birşey söyleyemedim, kapının yanında duruyordum, kapı biraz aralıktı ama olduğu taraftan görmüyordu. Yavaşça kafamı salladım, "birşey olursa bana haber ver." dedi, bir süre gülüştükten sonra kapıyı kapatıp gitti.

Kalbim çok hızlı atıyordu, kapı açılmıştı, babam her an burada olabilirdi, çünkü bu "çok önemli" toplantıları bazen kısa sürüyor bazen iste çok uzun sürüyordu, anlayacağınız belli bir vakti yoktu. Heyecanım git gide artmaya başlamıştı, kalbim ağızımdaymış gibi dilimin altı zonkluyordu sanki.

Kapıyı yavaşça açtım, içeriye giren ışık ile beraber kapının kısa bir hole açıldığını gördüm.