şu an hayatta hiçbir şey yapmayan kankalar

binler yazılanların hepsini okudum. ben de bu başlıkta tembelliğimi çözüyoruz başlığından geliyorum. iyi, hoş. ben de yalnız olmadığımızı düşünüyorum zaten de. çözüm yok burada. çözümün olmama nedeni de şu: hepiniz bu hayat biçiminin taktanlığı ve değiştirilmesi gerektiği üzerinde durmuşsunuz. bu takluk neden oluştu, ona hiç girmemişsiniz beyin fırtınasında. girenler de olmuş hafif, onların şukusunu da verdim. şimdi tek tek sayamıycam.

ben bu takluğun hevessizlikten kaynaklandığını düşünüyorum. hayattaki çoğu şeyi neden istemeyebiliceme dair de fikrim var, kişisel sebeplerim var falan. bence temel neden motivasyonsuzluk ama öyle küçük bi seviyede diil bu. ben mesela yaklaşık beş yıldır böyleyim. beş yıl önce ilk ağır depresyon, antidepresan kullanımı filan olayları başlamıştı. hayal kurmayı bırakacağımı düşündüğümü hatırlıyorum. sonra gerçekten bıraktım. istediğim şeyler, istediğim şekilde olmıycaktı. bunu kabullenmem de birkaç yılımı aldı. ama bu kabullenme süreci içinde, kendi kendime hep, o zaman başka bi şey de istemiyorum dedim. sonra gerçekten de istemedim.

hayatımı eski birikimlerden, eski okumuşluk veya cümle kurabilirliklerden kalanlarla devam ettiriyorum. yüksek lisans falan yapıyorum. sanki bir şey bilmiyomuşum gibi ya da çalışmadığım için oradaki herkesi de trollediğimi düşünüyorum bazen. imposter sendromu var yani. ayrıca bi gazla, bi hırsla dönem başında ayı gibi dersler aldım. şimdi hiç ödevlerini filan yapasım yok.