beni yoran hayata karşı son yazılarım

Arya ile tanıştığımdan beri Pazartesi sendromunun yerini cumartesi sendromu almıştı. Okula gitmediğim her gün özlem krizleri geçiriyordum. Yine sıra olduk ben bu sefer aryanın arkasına geçtim yağmur beni gördü işaret yapıyor aryaya benim saf sevgilim sonunda anladı bana döndü güldü. Tüm okulun içinde kızın saçlarıyla oynadım. ikinci dersin tenefüsünde mesaj attım "öğle arası boş musun bitanem" dedim. Yok amk yine boş değil ne yapıyo bu kız ya. "Tamam şimdi çık önemli bişey diyeceğim kapının önüne geldim" dedim. Kravatımı bilerek yamuttum bana baktı güldü kravatımı düzeltti boynuma bir öpücük kondurdu. Artık alışmıştım ama "bunu yapmandan çok hoşlanıyorum ama kalbim buna dayanamayacak sanırım bak" dedim gülümseyerek. Elini kalbime koydu o sırada eli kutuya temas etmiş oldu "bu ne?" dedi. "bir parça sevgi, hatırlattığın iyi oldu" dedim iç cebimdeki kutuyu aryaya uzatıp "bu senin için arya, Ankara'da hiç aklımdan çıkmadın bunu ordan aldım" dedim. Tamam beyler haklısınız yalan söyledim ama ha burdan almışım ha ordan ne fark eder ki?